Op 22 februari tweette Mattijs Janssen hoe de diagnose (naar ik aanneem van zijn kinderen) voor hem een bevrijding betekende, het einde van ruzie en het begin van hulp en ondersteuning:
@teunemans @SieffersN @ab_tje Zo ervaar ik het ook. Diagnose was bevrijding. Ondersteuning kwam op gang. Ruzie verdween…
— Mattijs Janssen (@tijs71) 22 februari 2014
Laat ik beginnen met dit te zeggen: ik ben blij voor Mattijs en zijn kinderen dat ze passende hulp gevonden hebben en dat het goed met ze gaat!
Maar de tweet van Mattijs (en de vele anderen met vergelijkbare verhalen) heeft mij wel aan het denken gezet: hoe kan het toch dat de ervaringen van ouders en patiënten/patiëntjes in de jGGZ zo gepolariseerd zijn?
Verder lezen